82 poziom zaufania. Witam! Najważniejszy parametr świadczący o zakażeniu układu moczowego w badaniu osadu moczu, czyli liczba leukocytów w polu widzenia, jest obecnie prawidłowa. Duża ilość bakterii nie musi wskazywać na utrzymywanie się infekcji - może świadczyć o tym, że próbka została niewłaściwie pobrana. Te pierwsze objawy zakażenia HIV to: podwyższona temperatura ciała, bóle mięśni i stawów, bóle gardła, wzmożone pocenie się, powiększenie węzłów chłonnych, wrzodziejące zmiany, które mogą sie pojawić w obrębie jamy ustnej czy narządów intymnych, wysypka — najczęściej na twarzy lub tułowiu. Symptomy te ustępują po Specjalista chorób zakaźnych: Chcę przekonać więcej osób do testów na HIV. polscy naukowcy donoszą 29.06.2023, 06:00. Dr n. med. Bogusz Aksak-Wąs. Dr n. med. Bogusz Aksak-Wąs pracuje w Choroba ta sprawia, że organizm przestaje bronić się przed jakimikolwiek patogenami, a nawet pozornie niegroźna infekcja staje się zagrożeniem dla zdrowia i życia. HIV-1 i HIV-2. Wirus HIV jest genetycznie zmienny. Obecnie wyróżnia się dwa główne typy wirusa: HIV-1 i HIV-2. Czy po stosunku seksualnym z psem można zarazić się wirusem HIV? 2016-01-26 19:53:28; Czy wirusem HIV lub AIDS można się zarazić poprzez całowanie się z osobą zarażoną? 2012-07-14 14:07:24; Czy przez wciąganie narkotyków przez nos za pomocą banknotu można zarazić się wirusem Hiv? 2016-08-04 16:50:59 HPV można się zarazić również na basenie , korzystając z publicznych toalet jest dużo innych sposobow zarażenia. Więc to nie jest choroba ludzi współżyjących z wieloma osobami . To może spotkać każdego z was. eh Ech. Marudy. 90% ludzi jest nosicielem wirusa HPV. U większości nie objawia się on kompletnie niczym i nie jest DTQgmxj. Zakażenia wertykalne matka-dziecko Ryzyko zakażenia dziecka przez matkę wirusem HIV (tzw. transmisja wertykalna) wynosi wśród kobiet w Europie 15–30%. W Polsce w latach 1985-2016 zarejestrowano około 220 takich zakażeń u dzieci, przy czym prawie wszystkie wynikały z nierozpoznania zakażenia u matki. W ponad 90% przypadków do zakażenia HIV dzieci dochodzi w czasie ciąży, porodu i karmienia piersią. Gdy kobieta wie o swoim zakażeniu i jest pod opieką specjalisty, szanse na urodzenie zdrowego dziecka wynoszą niemal 99%. Jeśli stwierdzono zakażenie HIV u kobiety w ciąży, należy: poddać kobietę terapii antyretrowirusowej; zabezpieczyć okres porodu: przeprowadzić akcję porodową zgodnie z rekomendacjami PTN AIDS, zadbać o właściwą profilaktykę lekową ARV u noworodka. Profilaktyka zakażeń wertykalnych Profilaktyka zakażeń wertykalnych stosowana jest w Polsce od 1994 roku. Pozwala ona na zminimalizowanie ryzyka transmisji perinatalnej. Czynniki zwiększające ryzyko to: wysoka wiremia u matki, brak lub nieskuteczne leczenie antyretrowirusowe podczas ciąży, przedwczesny poród, zapalenie błon płodowych (chorioamninitis), poród zabiegowy, nacięcie krocza, poród przedłużony, karmienie piersią. Badania w kierunku zakażenia wirusem HIV u kobiet w ciąży Jeśli jesteś w ciąży – poproś swojego lekarza-położnika, żeby zlecił ci badanie w kierunku zakażenia HIV. Zgodnie z Rekomendacjami Zespołu Ekspertów Polskiego Towarzystwa Ginekologicznego badanie powinno być wykonywane przez wszystkie ciężarne kobiety dwa razy: pierwsze – podczas pierwszej wizyty (do 10. tygodnia ciąży), drugie – w trzecim trymestrze ciąży (między 33. a 37. tygodniem). Badanie pozwala wykryć zakażenie wirusem HIV. Dzięki temu można rozpocząć leczenie antyretrowirusowe, zabezpieczyć poród i profilaktykę lekową u noworodka. To znacznie zmniejsza ryzyko zakażenia u dzieci. Poród i leczenie noworodka Jeśli kobieta wie, że jest zakażona HIV, powinna znaleźć się pod opieką ginekologa-położnika i lekarza specjalisty w zakresie terapii ARV. W zależności od stanu zdrowia kobiety i ewentualnych innych chorób, ciąża może zostać rozwiązana przez cesarskie cięcie przed rozpoczęciem porodu. Przy niewykrywalnej wiremii HIV kobieta może urodzić siłami natury – ryzyko zakażenia HIV wyniesie wówczas około 1%. Ryzyko transmisji wertykalnej HIV (u kobiet, które nie poddały się profilaktyce) jest większe: u matek z wysoką wiremią; podczas naturalnego porodu; u dzieci karmionych piersią; u kobiet, które nie były pod specjalistyczną opieką podczas ciąży i porodu; u kobiet, które nie otrzymywały profilaktycznie leków antyretrowirusowych. Leczenie antyretrowirusowe dziecka Leczenie antyretrowirusowe dzieci zakażonych HIV przez matkę powinno rozpocząć się już w szpitalu – najlepiej przed ukończeniem trzeciego miesiąca życia. Choroba rozwija się u nich bardzo szybko – nawet 10% dzieci, które nie są leczone, może umrzeć w pierwszym roku życia. Dziecko może zostać wypisane ze szpitala dopiero, gdy spadnie u niego poziom wiremii HIV (liczba komórek wirusa w ml krwi) oraz wzrośnie odsetek limfocytów CD4 (odpowiadających za odporność). Kalendarz szczepień dla dzieci zakażonych HIV Poza lekami antyretrowirusowymi dzieci otrzymują bezpłatnie szczepionki według specjalnego kalendarza szczepień w ramach programu polityki zdrowotnej Ministerstwa Zdrowia. Jest on opracowywany przez ośrodek przy Klinice Chorób Zakaźnych Wieku Dziecięcego Uniwersytetu Medycznego w Warszawie. Kalendarz szczepień dla dzieci zakażonych HIV jest stale zmieniany, zgodnie z postępem wiedzy medycznej i zmianą sytuacji epidemiologicznej. Dzięki profilaktyce antyretrowirusowej u noworodków urodzonych przez matki zakażone HIV zmniejszyła się liczba zakażonych dzieci. Przed 1989 r. było 23% zakażeń wertykalnych, a obecnie odnotowuje się mniej niż 1%. HIV i dziecko Dziecko zakażone HIV może prowadzić taki sam tryb życia, jak pozostali rówieśnicy – jeśli nie ma innych przeciwwskazań medycznych. Może uczestniczyć w zabawach i grach, ponieważ w kontaktach codziennych nie stanowi żadnego zagrożenia dla innych dzieci. Dziecko powinno chodzić do przedszkola, szkoły, a później studiować i pracować. Do jego rodziców należy decyzja, czy będą chcieli przekazać tę informację innym członkom rodziny. Nie muszą też informować o zakażeniu dziecka przedszkola, czy szkoły. Rodzice dziecka zakażonego HIV powinni jednak poinformować lekarza odpowiedzialnego za szczepienia dzieci, że ich dziecko nie może otrzymać żywych szczepionek. Nie muszą szczegółowo uzasadniać tego zastrzeżenia. Czytaj więcej na temat zakażeń HIV u dzieci w publikacji pt. Żyć z wirusem poradnik dla osób żyjących z HIV. Czytaj więcej na temat wirusa HIV w serwisie Krajowego Centrum ds. AIDS . Chętnie wierzymy, że HIV nas nie dotyczy. Tylko 9 proc. Polaków raz w życiu zrobiło test na obecność wirusa. Tymczasem jesteśmy w czołówce Europy pod względem liczby zakażonych, którzy nie wiedzą o swojej infekcji. Specjaliści podkreślają, że każdy może złapać wirusa, a liczba zakażeń w Polsce rośnie. HIV zagraża kobietom Spis treściZakażenie wirusem HIV - grupy zwiększonego ryzyka60 proc. osób z HIV w Polsce może nie wiedzieć o zakażeniu. To rekordowa liczbaHIV w liczbachCzego nie robić, by uniknąć HIVSprawdź, jak wygląda test na HIV:Jakie są objawy zakażenia wirusem HIV?Jak nie można zarazić się HIV?Ryzyko zakażenia HIV - leczenie profilaktyczne O tym, jak chronić się przed HIV, kiedy zrobić test na obecność wirusa HIV oraz jak uniknąć zakażenia – rozmawiamy z prof. Alicją Wiercińską-Drapało, kierownikiem Kliniki Hepatologii i Nabytych Niedoborów Immunologicznych Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego. Zakażenie wirusem HIV - grupy zwiększonego ryzyka Kto właściwie jest narażony na zakażenie HIV? Wciąż funkcjonuje stereotyp, że HIV dotyczy tylko tzw. grup ryzyka – osób homoseksualnych, trudniących się prostytucją czy przyjmujących narkotyki drogą dożylną, a także ludzi młodych. Pora zmienić myślenie i uwierzyć, że zakazić może się każdy, kto prowadzi życie seksualne lub ma kontakt z zakażoną krwią. Obecnie na świecie i w Polsce coraz więcej zakażeń diagnozuje się u 50-latków, którzy przeżywają drugą młodość. Odchowane dzieci, dobra pozycja zawodowa, status finansowy, więc pora czerpać z życia. Podróżujemy po świecie, wszystko to sprzyja podejmowaniu ryzykownych zachowań. Bo gdy jesteśmy rozluźnieni i mamy dobry nastrój, choćby z powodu słońca i wolnego czasu, zupełnie inaczej oceniamy realne zagrożenia. W atmosferze zabawy trudno myśleć o konsekwencjach, jakie niesie ze sobą przygodny seks czy choćby jednorazowe zażycie narkotyków. Refleksje przychodzą później. Dzisiaj wiemy, że zakażenie HIV może dotyczyć każdego, bo nawet żyjąc w stałym związku, nie można wykluczyć, że partner jest zakażony. Chyba że przed rozpoczęciem wspólnego życia wykonał sobie test na HIV, a w nowym związku pozostaje wierny. Nie sposób jednak żyć w ciągłym strachu. Trzeba sobie jasno powiedzieć, że nie chodzi o to, żeby się bać, bo rozmaite wirusy zawsze były i będą, i świat się od tego nie zmieni, ale jednocześnie należy pamiętać, że gdy sięga się po łatwopalne zabawki, można wywołać pożar. Strach paraliżuje. Ludzie ze strachu nie robią badań, bo może się okazać, że są zakażeni. Dlatego najlepiej kierować się zdrowym rozsądkiem, nauczyć się funkcjonować w cieniu wirusa. Dynamika zakażeń na świecie zmniejszyła się w latach 90., w okresie wielkiej bezsilności wobec HIV i pierwszych głośnych ofiar AIDS, ale na krótko. W strachu przed śmiertelną chorobą zaczęto wówczas odwracać się od haseł propagujących wolną miłość, stosować prezerwatywy, jednorazowe igły, strzykawki. Ale po 2000 r. liczba zakażonych znów wzrosła. Zawsze najbardziej boimy się tego, co nowe, nieznane. Nie tylko w medycynie. Dziś więcej wiemy o HIV, umiemy utrzymać niszczony przez HIV układ immunologiczny pod kontrolą, zachować równowagę między lekami a wirusem. Być może to uśpiło czujność – w Polsce w 2011 r. liczba wykrytych zakażeń wzrosła z 600–800 w poprzednich latach do ponad 1000. Może ludzie częściej się zakażają, bo dużo jest homoseksualistów, a w ostatnich latach głównie wśród tej grupy szerzy się wirus. Jego przenoszeniu sprzyja otwarcie granic i podejmowanie ryzykownych zachowań w miejscach, gdzie rozprzestrzenia się lawinowo – Afryce, krajach byłego Związku Radzieckiego, Europie Południowej. A może po prostu mamy większą świadomość i częściej robimy testy. 60 proc. osób z HIV w Polsce może nie wiedzieć o zakażeniu. To rekordowa liczba O zakażeniu wirusem HIV dowiadują się w naszym kraju 3-4 nowe osoby każdego dnia. HIV przenosi się drogą kontaktów seksualnych (zarówno homoseksualnych, jak i coraz częściej heteroseksualnych) Każdy, kto prowadzi aktywne życie seksualne lub ma kontakt z krwią zakażoną HIV, może zakazić się wirusem − bez względu na pochodzenie rasowe, religię czy orientację seksualną. Jak się okazuje, wciąż testujemy się za rzadko – szacuje się, że nawet 60 proc. osób żyjących z HIV w Polsce może nie wiedzieć o swoim zakażeniu HIV w liczbach do końca 2015 roku liczba zakażonych HIV na świecie wynosiła prawie 37 mln osób; codziennie z przyczyn związanych z HIV i AIDS umiera ok. 4,5 tysiąca osób; w Polsce od początku epidemii (1985 r.) do sierpnia 2016 r. zakażonych było 20 756 osób (w tym zanotowano 3 408 przypadków AIDS); każdego dnia 3-4 nowe osoby w Polsce dowiadują się o swoim zakażeniu; co 4. osoba leczona z powodu HIV to kobieta; nawet 60% zakażonych może nie wiedzieć, że ma HIV; szacuje się, że w rzeczywistości nosicielami wirusa HIV jest ok. 35 tys. Polaków; wirus HIV może nie dawać wyraźnych objawów nawet przez 8-10 lat od zakażenia. Źródło: Czego nie robić, by uniknąć HIV Jakie są drogi zakażenia wirusem HIV? Przez seks, krew, z zakażonej matki na dziecko. Aby wirus dostał się do organizmu, musi dojść do naruszenia ciągłości skóry i bezpośredniego kontaktu zakażonej krwi lub płynu ustrojowego (sperma, płyn wydzielający się w członku po wzwodzie, wydzielina z pochwy i szyjki macicy, w tym krew menstruacyjna) z raną, świeżym otarciem naskórka lub błony śluzowej, zadrapaniem. HIV jest wirusem niestabilnym i szybko ginie poza organizmem człowieka. Żeby doszło do zakażenia, krew musi być świeża, niezakrzepła. To samo dotyczy innych wydzielin. Wirusa niszczą zwykłe środki odkażające i temperatura 56ºC. Tak naprawdę nie przenosi się on łatwo. Główną drogą są dziś kontakty seksualne (prawie 90 proc.), z czego 29 proc. dotyczy osób heteroseksualnych. Największe ryzyko stanowi seks analny dla partnera biernego. Śluzówka odbytu jest cienka i podatna na urazy, więc podczas stosunków często ulega uszkodzeniom i w ten sposób wirus może wniknąć do organizmu. Stosunki tradycyjne wymienia się jako następne w kolejności. Ryzyko zakażenia zwiększają inne choroby przenoszone drogą płciową. Obserwujemy rozkwit kiły, której towarzyszą małe ranki na narządach płciowych, torujące drogę HIV. Można się zakazić, wstrzykując sobie narkotyki albo inne substancje zakażoną igłą czy strzykawką. Wszystkie te sytuacje To znaczy, że im większa liczba partnerów, tym większe ryzyko? W pewnym sensie tak. Zwykle najpierw zakaża się osoba zachowująca się ryzykownie i potem przenosi wirusa na partnerów spoza podejrzanego kręgu. Wystarczy chwila zapomnienia w delegacji, na wakacjach, by skomplikować sobie życie. Ale też nie każdy kontakt z zakażoną krwią równa się zakażeniu. Gdyby wirus tak łatwo się przenosił, trudno sobie nawet wyobrazić, ile osób miałoby HIV. W samej Warszawie w ciągu nocy w agencjach, klubach, barach ryzykowne zachowania podejmuje zapewne kilkaset, może tysiąc osób. A w stolicy jest 4 tys. zakażonych. Gdyby wirus łatwo się rozprzestrzeniał, osób tych byłoby dużo więcej. W Polsce od 1985 do 2015 roku zanotowano ponad 20 tys. zakażeń. Być może drugie tyle zakażonych o tym nie wie. Szacuje się, że zakaźny jest 1 na 100–200 kontaktów seksualnych z osobą zakażoną. Ktoś pomyśli, że to niewiele. Ale takie rozumowanie bywa złudne. Bo jedna osoba może w ogóle nie złapać wirusa, mimo że zmienia partnerów, a inna – zakazić się w czasie pierwszego kontaktu z zakażoną osobą. Są przypadki zakażenia wirusem od pierwszego i jedynego mężczyzny. Sprawdź, jak wygląda test na HIV: Czy kobiety są bardziej narażone na zakażenie HIV? Kobiety zakażają się łatwiej. Po pierwsze, wynika to z ich budowy – mają większą powierzchnię błony śluzowej narządów płciowych, przez którą przenika HIV, po drugie, więcej jest wirusa w wydzielinach mężczyzn niż kobiet i po trzecie, nasienie po wytrysku pozostaje w narządach kobiety, co wydłuża kontakt wirusa z wrażliwą błoną śluzową. Ryzyko zakażenia zwiększa stan zapalny miejsc intymnych i niedostateczne nawilżenie pochwy. Ze względu na to, że w krajach rozwiniętych odnotowuje się więcej zakażeń wśród mężczyzn, jest też większe prawdopodobieństwo, że kobieta spotka zakażonego mężczyznę niż odwrotnie. Jak się ustrzec przed wirusem? Każdy powinien wiedzieć, że jedynym stuprocentowym sposobem jest unikanie ryzykownych zachowań, a zatem jeden zdrowy partner, jedna zdrowa partnerka. Decydując się na kontakt seksualny z osobą, której się nie zna, lub często zmieniając partnerów, trzeba się kierować zasadą ograniczonego zaufania. Ryzyko zakażenia zmniejsza prezerwatywa. Dobrej jakości, wyprodukowana przez firmę przestrzegającą procedur kontroli i prawidłowo użyta chroni w ponad 90 proc. Dziś narkomanię dożylną zastępują inne formy odurzania, ale zasadą jest używanie igieł jednorazowych, również do tatuaży. Także zabiegi kosmetyczne powinny być wykonywane w zaufanym miejscu, gdzie stosuje się jednorazowe lub wysterylizowane narzędzia. Jakie są objawy zakażenia wirusem HIV? Niektórzy nie mają żadnych dolegliwości. W ciągu 6 tygodni od ryzykownego zachowania mogą pojawić się symptomy przypominające przeziębienie (gorączka, łamanie w kościach, ogólne rozbicie), wysypka jak przy uczuleniu, powiększone węzły chłonne. Po tygodniu, dwóch wszystko mija i czujemy się dobrze. U jednego okres bezobjawowy trwa 5 lat, u innego 10 czy 15. W tym okresie człowiek może zakażać innych, jednak sam jeszcze jest zdrowy. Dopóki nie zrobi się specjalistycznych testów, lekarz nie rozpozna zakażenia. U 96 proc. zakażonych wcześniej czy później dochodzi do objawów AIDS związanych ze spadkiem odporności spowodowanej przez wirusa. Mogą to być: nawracające bakteryjne zapalenie płuc, biegunki, chudnięcie, bóle głowy, ropne zmiany na twarzy. Ale nie znaczy to, że jeżeli człowiek ma łojotokowe zapalenie skóry, jest zakażony HIV. Tym niemniej zawsze trzeba to wykluczyć. Nieuzasadniona gorączka czy dwukrotne w ciągu roku zapalenie płuc też powinno skłonić do zrobienia testów, żeby mieć pewność, że to nie HIV. Gdy potwierdzi się obecność wirusa, rozpoczynamy leczenie. U niektórych od zakażenia HIV do wystąpienia objawów choroby mija tylko kilka miesięcy. Jak nie można zarazić się HIV? A co nie zakaża? Wiadomo, że wirusa HIV nie przenoszą komary ani inne owady. Nie zakazisz się, pijąc z tej samej szklanki, przez podanie ręki, przyjacielski pocałunek, dotykając wspólnych sprzętów. Bezpieczne jest pływanie w basenie, korzystanie z łazienki. Wirus nie przenosi się też drogą kropelkową, gdy osoba zakażona kaszle, kicha. Nie ma dowodów na zakażenie przez ślinę. Chociaż możliwe jest takie zakażenie, gdy znajdująca się w ślinie świeża krew, np. ze skaleczonego dziąsła, dostanie się do rany w czasie całowania czy seksu oralnego. Jak sprawdzić, czy jest się zakażonym? Wystarczy proste badanie krwi pobranej z żyły. Właściwie taki test powinna zrobić każda osoba dbająca o zdrowie. Bezwzględnie trzeba je wykonać, jeśli ma się podejrzenie, że mogło dojść do zakażenia. Badanie na obecność HIV polecam każdej parze, która ma rozpocząć wspólne życie. Tak jest we Francji i w wielu krajach zachodnich. Bezpłatnie, bez skierowania i anonimowo można je zrobić w jednym ze specjalistycznych punktów konsultacyjno-diagnostycznych znajdujących się w większych miastach, a także w poradni przy klinice chorób zakaźnych, niektórych stacjach sanitarno-epidemiologicznych. Na podstawie rozmowy poprzedzającej badanie doradca ustali, czy jest to dobry moment na robienie testu. Czasem do punktu przychodzą mężczyźni, którzy za tydzień mają ślub i chcą zrobić test, bo podczas wieczoru kawalerskiego mogli mieć stosunek z osobą świadczącą takie usługi, ale nie pamiętają, bo za dużo wypili. Tymczasem wiarygodny wynik badania można uzyskać dopiero po 3 miesiącach od ryzykownego zdarzenia. Do tego czasu, chcąc zabezpieczyć narzeczoną, żonę przed ewentualnym zakażeniem, trzeba unikać z nią kontaktów seksualnych lub stosować prezerwatywy, by zmniejszyć ryzyko. Doszukiwanie się HIV na siłę mija się z celem, ale nie wolno bagatelizować problemu. Kobiety najczęściej mają kontakty seksualne z mężczyznami, których znają i do których mają zaufanie. Dlatego rzadziej robią badania w kierunku HIV niż mężczyźni. Tymczasem liczba zakażonych pań w Europie rośnie. Ryzyko zakażenia HIV - leczenie profilaktyczne Aby było skuteczne, trzeba je rozpocząć do 72 godzin od ryzykownego zdarzenia, podczas którego mogło dojść do zakażenia wirusem HIV. Terapia jest refundowana tylko w przypadku gwałtu czy innego poważnego zdarzenia losowego. W pozostałych sytuacjach trzeba zapłacić 3–5 tys. zł. Decyzję o leczeniu podejmuje lekarz z pacjentem. Najpierw trzeba jednak ocenić stopień zagrożenia. Jeśli ktoś był w agencji i pomyślał: może miałem pecha, powinien nakłonić osobę, z którą miał przygodę, żeby się zbadała. Jeżeli okaże się, że jest zakażona, trzeba będzie brać leki. Należy zdawać sobie sprawę z tego, że tego typu lekarstwa są toksyczne, nieobojętne dla organizmu. Leczenia profilaktycznego nie powinno się więc traktować jako antidotum na ryzykowne zachowania. miesięcznik "Zdrowie" Zgodnie ze swoją misją, Redakcja dokłada wszelkich starań, aby dostarczać rzetelne treści medyczne poparte najnowszą wiedzą naukową. Dodatkowe oznaczenie "Sprawdzona treść" wskazuje, że dany artykuł został zweryfikowany przez lekarza lub bezpośrednio przez niego napisany. Taka dwustopniowa weryfikacja: dziennikarz medyczny i lekarz pozwala nam na dostarczanie treści najwyższej jakości oraz zgodnych z aktualną wiedzą medyczną. Nasze zaangażowanie w tym zakresie zostało docenione przez Stowarzyszenie Dziennikarze dla Zdrowia, które nadało Redakcji honorowy tytuł Wielkiego Edukatora. Sprawdzona treść data publikacji: 12:30, data aktualizacji: 11:42 ten tekst przeczytasz w 7 minut Zakażony HIV, który zacznie się leczyć przed dwudziestym rokiem życia, może żyć nawet do siedemdziesiątki - mówi dr n. med. Anita Wnuk, specjalista chorób zakaźnych ze Szpitala Wojewódzkiego w Szczecinie. Getty Images Potrzebujesz porady? Umów e-wizytę 459 lekarzy teraz online Czy na takie badanie pacjent musi wyrazić zgodę? Jak wygląda leczenie osób z HIV? Pomówmy o efektach ubocznych stosowania leków. Jak długo można żyć z wirusem HIV? Ktoś dowiaduje się, że ma HIV. Zaczyna się zastanawiać, kiedy mógł się zakazić wirusem. Można to ustalić? dr n. med. Anita Wnuk: - To nie jest takie łatwe. Dla lekarza czas zakażenia jest ważny i my jesteśmy w stanie to mniej więcej określić na podstawie badań. Ale interpretacja wyników tych badań jest trudna, bo każdy ma inny organizm, inny układ immunologiczny. U każdego z pacjentów zakażenie HIV postępuje inaczej. U jednego pacjenta, może się nam wydawać, że zakażenie nastąpiło 10 lat temu, a było przed dwoma laty. To, że ktoś ma złe wyniki, wcale nie musi znaczyć, że jest to zakażenie, które trwa długo. Może być odwrotnie. Pacjent może mieć słaby układ immunologiczny, bo tak jest wyposażony genetycznie i wtedy to zakażenie postępuje szybciej, i wyniki są gorsze. Inny może mieć zakażenie 18 czy 20 lat i dobre wyniki. Ważny jest też rodzaj wirusa, bo to nie jest tylko jeden wirus HIV. Genotypy tych wirusów są różne w różnych regionach kraju. Są wirusy słabsze i mocniejsze. Istotna jest też droga zakażenia wirusem. Przy zakażeniu HIV poprzez dożylne podawanie narkotyków zakażenie postępuje z reguły wolniej. Zauważyliśmy, że zakażenie przez kontakty seksualne postępuje szybciej. Wirus jest wtedy bardziej złośliwy, inny. Ma inną biologię. Tak naprawdę każdy pacjent ma swoją indywidualną historię. Nawet jak są partnerzy zakażeni, to jeden choruje inaczej od drugiego. Jeśli ktoś miał ryzykowny kontakt seksualny, nie dziwi nas, że zgłosi się na badania wykrywające wirusa HIV. Miał po prostu powód. Co natomiast niepokoi osoby, które takich kontaktów seksualnych nie miały, a postanowiły się przebadać? Mają jakieś objawy zakażenia? - Choroby to jest późniejszy etap. Objawy wniknięcia wirusa HIV nie są charakterystyczne i wyglądają jak zwykła infekcja wirusowa. Połowa osób zakażonych nie ma żadnych objawów. Pacjenci różne rzeczy wyczytują w Internecie, które są bzdurami kompletnymi, na przykład, że u zakażonych HIV występują zmiany na skórze, włosy są bardziej matowe ... Najważniejsza jest świadomość. Miałem ryzykowny kontakt - idę się przebadać. Objawy choroby pojawiają się późno, po kilku, kilkunastu, kilkudziesięciu latach od momentu zakażenia. Są one dosyć typowe. Istnieją wykazy jednostek chorobowych, które mogą sugerować zakażenie HIV (jest to gruźlica, bakteryjne zapalenia płuc, nawracająca posocznica salmonellozowa, kandidoza oskrzeli, tchawicy i płuc, zakażenia mykobakteriami, toksoplazmoza mózgu, zapalenie siatkówki z utratą widzenia, encefalopatia, mięsak Kaposiego, inwazyjny rak szyjki macicy). Lekarze, do których zgłaszają się pacjenci z tymi chorobami, muszą wiedzieć, że to może być spowodowane zaburzeniami odporności, w tym zakażeniem wirusem HIV. Niedawno pojawiły się nowe rekomendacje Polskiego Towarzystwa Naukowego AIDS dotyczące testowania pacjentów na obecność wirusa HIV. Światowa Organizacja Zdrowia w 2006 roku opracowała takie rekomendacje dla populacji amerykańskiej i w Stanach Zjednoczonych testuje się wszystkie osoby między 13 a 65 rokiem życia, które trafiają do jakichkolwiek placówek służby zdrowia. Osoby testowane są obowiązkowo. W Polsce nie będzie aż takich restrykcji, ale chcemy wprowadzić obowiązek testowania pacjentów z określonymi chorobami. Przykładowo: gruźlica. Jak ktoś trafi do szpitala z podejrzeniem lub rozpoznaniem gruźlicy, obowiązkowo musi być przetestowany na HIV. To dotyczy też chorób, którymi zajmują się onkolodzy, laryngolodzy, pediatrzy, okuliści, endokrynolodzy, lekarze chorób wewnętrznych, chorób zakaźnych, pulmonolodzy czy lekarze rodzinni. Czy na takie badanie pacjent musi wyrazić zgodę? - Pacjent nie musi wyrazić zgody pisemnie. Dotąd musiał. Mówimy oczywiście nie o osobie, która zgłasza się na badania wykrywające HIV dobrowolnie, ale o takiej, która na przykład trafiła do szpitala. Dotychczas taki pacjent musiał wyrazić zgodę na badanie pisemnie. Dostawał określony dokument i go podpisywał. Teraz będzie poinformowany ustnie o konieczności wykonania badania pod kątem HIV. Jeśli nie zgodzi się na takie badanie, będzie musiał podpisać dokument, że nie wyraża zgody. Z roku na rok w Polsce testuje się coraz mniej pacjentów. Zajmujemy ostatnie miejsce w Europie Zachodniej i Środkowej pod względem liczby badań wykrywających HIV. Przed nami jest Turcja, Rumunia, Słowacja, Czechy, Ukraina. Mówię o liczbie testów u pacjentów przyjmowanych do szpitali czy w poradniach, a nie osób, które zgłaszają się na testy dobrowolnie. Wynika to z niechęci do testowania. Koszty takiego testu nie są duże. Wynoszą około 30 złotych. A jego zrobienie byłoby bardzo korzystne dla pacjenta. Dajmy przykład: pacjent, który leczy się w szpitalu na gruźlicę. Leży 4 miesiące na oddziale pulmonologicznym i ta gruźlica nie reaguje na leczenie, które jest dosyć kosztowne. Dopiero po czterech miesiącach okazuje się, że to jest zakażenie HIV, a więc mamy cztery miesiące niepotrzebnie wydanych pieniędzy na leczenie gruźlicy. Jeśli to badanie robimy od razu na wejściu, to ten pacjent po czterech czy dwóch miesiącach jest w domu. Pozostaje leczenie przeciwgruźlicze i na HIV. Pacjent ładnie zdrowieje. Drugą grupą, gdzie obowiązkowe jest testowanie pod kątem HIV (i nie mówimy już o chorobach), są ciężarne. Zalecenia dla ginekologów są takie, że wszystkie pacjentki ciężarne mają być obowiązkowo testowane w pierwszym trymestrze. Ginekolog kieruje na te badania. Kobieta z HIV może urodzić zdrowe dziecko, ale lekarze muszą wiedzieć, że jest zakażona. Chcesz samodzielnie wykonać test na obecność wirusa HIV? Już dziś zamów INSTI HIV - wysyłkowy test przesiewowy w kierunku wirusa HIV dostępny na Medonet Market. Test ten możesz również kupić w Zestawie testów na choroby weneryczne razem z testem w kierunku bakteryjnego zakażenia pochwy, rzęsistkowicy i grzybicy. Jak wygląda leczenie osób z HIV? - To nie jest tak, że pacjent, u którego rozpoznajemy zakażenie, od razu dostaje leki. Trzeba go najpierw obserwować. Koszt leczenia jednego pacjenta wynosi około czterech tysięcy złotych miesięcznie. Pacjent nie płaci jednak za to leczenie. Leczenie jest dożywotnie. Leki, które podajemy, mają poważne skutki uboczne. Są pacjenci, którzy nie decydują się na terapię albo ją przerywają. Czasem są trudności w dostępie do leków - związane z przepływem pieniędzy, przetargami. Pacjentom nie przerywa się wtedy co prawda leczenia, ale mają zmieniane preparaty, co nie jest dla nich korzystne. Sami pacjenci są przyzwyczajeni, że te leki zawsze były i będą, i oczekują, że tak będzie zawsze. Trudno nam ich zmobilizować, by walczyli o swoje. Problem jest też z pacjentami, którzy mają także schorzenia wątroby. Niektórzy musieli mieć przerywane leczenie i kończyło się to tragicznie. Pomówmy o efektach ubocznych stosowania leków. - Lekarze starają się minimalizować efekty uboczne leków. Ale czasem trzeba stosować bardzo silne zestawy. Jak pacjent rozpocznie od leczenia silnym lekiem i jest efekt, to niechętnie zamienia się go na słabszy, bo jest taka zasada, że takie leczenie kontynuuje się dokąd można. Efektem stosowania leków może być cukrzyca (choć występuje ona stosunkowo rzadko, po długim okresie i raczej u osób predestynowanych, czyli takich, które mają w rodzinie kogoś z cukrzycą). Może też wystąpić zmiana wyglądu, co jest bardzo źle przyjmowane przez pacjentów. Czasem przerywają oni wtedy terapię albo próbujemy zmienić im leki. Pod wpływem leków może też wystąpić uszkodzenie wątroby czy trzustki, anemia. Nie wiemy jakie skutki leczenia wystąpią u osób, które urodziły się z matek zakażonych HIV i które od początku chodzą na terapię, a teraz są w wieku pokwitania. Nie wiemy, jakie będą skutki stosowania leków dla potomstwa kobiet, które leczone były na przykład lat 20, a teraz zachodzą w ciążę. Nie wiadomo, co to długoletnie leczenie antyretrowirusowe spowodowało w komórkach rozrodczych - jajowej czy nasienia. Jak długo można żyć z wirusem HIV? - Dziwnie to pewno zabrzmi, ale można żyć…do końca życia. A więc tak, jakby się tego nie miało. Są robione takie symulacje matematyczne, z których wynika, że osoba, która zacznie się leczyć przed dwudziestym rokiem życia, może przeżyć jeszcze 50 lat, a więc do siedemdziesiątki. Rozmawiała Marta Blik Możesz wykonać badania diagnostyczne, które sprawdzą, czy nie zakaziłeś się chorobami wenerycznymi, np. chalmydią, kiłą, WZW C albo HBV. Wykup na Medonet Market pakiet Choroby przenoszone drogą płciową - badania diagnostyczne oferowany przez firmę uPacjenta. Czytaj więcej o leczeniu AIDS zdrowie Rośnie liczba zakażeń HIV w Polsce. Chorzy boją się rozmawiać z lekarzami Liczba osób, u których wykryto zakażenie wirusem HIV w Polsce w 2022 r., jest wyższa niż rok wcześniej. I to dwukrotnie. Wielu zakażonych wypiera tę informację.... PAP Jak w Polsce żyje się z HIV? Historia Mai — Przyznaję: jestem tchórzem. Nie potrafię się z dziadem zaprzyjaźnić. Akceptuję HIV przez wyparcie. Nawet dzisiaj, 17 lat od zdiagnozowania, krewni i najbliżsi... Zuzanna Opolska Siedem najgroźniejszych wirusów świata Od wybuchu epidemii na początku lat 80. ludzki wirus niedoboru odporności (HIV) zabił ok. 40 mln osób na całym świecie. Nie jest jednak jedyną cząsteczką... Zuzanna Opolska UNAIDS: leków dla zakażonych HIV w Ukrainie starczy na kilka tygodni. Co to oznacza? Inwazja Rosji na Ukrainę generuje poważne zagrożenia dla zdrowia publicznego, wykraczające poza samą przemoc militarną. Jednym z nich jest opieka nad osobami... Monika Mikołajska Pierwsza kobieta na świecie wyleczona z HIV Pacjentka chora na białaczkę stała się pierwszą kobietą na świecie wyleczoną z wirusa HIV. W pozbyciu się wirusa pomogła jej terapia stosowana w leczeniu tego... Adrian Dąbek Jakie zmiany zachodzą w leczeniu osób żyjących z HIV HIV to już nie wyrok - dostępność skutecznej terapii antyretrowirusowej zmieniła śmiertelną infekcję w chorobę przewlekłą. Osoby zakażone mogą żyć normalnie,... Od prawie 40 lat nie udało się stworzyć szczepionki na HIV Minęło blisko 40 lat od chwili, kiedy zidentyfikowano ludzkiego wirusa upośledzenia odporności (HIV) odpowiedzialnego za śmiertelną chorobę znaną jako AIDS. W... Monika Zieleniewska HIV to już nie tabu. Jak wygląda życie z HIV w Polsce? Zgodnie z raportem przeprowadzonym przez Ipsos dla Krajowego Centrum ds. AIDS większość Polaków nie testuje się w kierunku HIV ani innych chorób przenoszonych... Testowanie w kierunku HIV Co druga zakażona osoba o tym nie wie. Jak wygląda diagnostyka HIV w Polsce? 1 grudnia przypada Światowy Dzień AIDS. Symbolem tego dnia jest od lat czerwona kokardka. Wiedza Polaków na temat tej choroby nadal nie jest wystarczająca.... HIV nie można zakazić się w taki sam sposób jak przeziębieniem lub grypą. HIV nie przenosi się poprzez kaszel lub kichanie. Nie można zakazić się HIV od psów, kotów lub innych zwierząt. Jak sama nazwa HIV mówi jest to LUDZKI (human) wirus upośledzenia odporności, czyli zakazić się nim można tylko od innego człowieka. Komary nie przenoszą HIV!!! Udowodniono to badając same komary, a także wykonując badania wśród osób mieszkających w miejscach, gdzie komary występują przez cały rok. Mieszkanie pod jednym dachem z osobą zakażoną HIV nie stwarza ryzyka przeniesienia zakażenia, pod warunkiem przestrzegania podstawowych zasad higieny: każdy z domowników powinien mieć własną szczoteczkę do zębów i maszynkę do golenia. Nie można zakazić się HIV poprzez dotykanie skóry osoby zakażonej, nawet, jeśli jest spocona (pot nie zawiera wirusa HIV, co wykazano w badaniach doświadczalnych). Łzy także nie zawierają HIV. Nie można zakazić się HIV poprzez korzystanie ze wspólnych sztućców, talerzy i innych naczyń, poprzez korzystanie ze wspólnej łazienki czy ubikacji, podczas pływania w basenie, w teatrze, w kinie, w autobusie i tym podobnych miejscach. Jeden z najbardziej znanych plakatów amerykańskich z początków epidemii AIDS, kiedy już wiedziano, że AIDS powoduje czynnik zakaźny, ale jeszcze nie poznano HIV. To dziecko mówi: „Proszę, przytul mnie. Nie mogę Cię zakazić”. Strona internetowa Narodowych Instytutów Zdrowia USA: wprowadzono: Fot: designer491 / HIV jest ludzkim wirusem niedoboru odporności. Zakażenie przez wiele lat przebiega bezobjawowo, w wyniku czego chory staje się bezbronny wobec wszelkich zakażeń infekcyjnych. Wirus HIV wywołuje chorobę AIDS, na którą rocznie umiera ponad 1,5 miliona ludzi. HIV jest ludzkim wirusem upośledzenia odporności, którym można zarazić się poprzez krew oraz kontakty seksualne. Może być także przeniesiony z zakażonej matki na dziecko. HIV nie daje widocznych objawów na błonach śluzowych ani na skórze, nie powoduje także żadnych zmian w standardowo wykonywanych badaniach laboratoryjnych. Można go wykryć, robiąc test na HIV, który warto wykonać po każdym ryzykownym zachowaniu seksualnym. W trakcie trwającego 8–10 lat okresu bezobjawowego wirus namnaża się i niszczy układ odpornościowy. Końcowym etapem zakażenia HIV jest AIDS, czyli zespół nabytego upośledzenia odporności, który rocznie uśmierca aż 1,5 miliona ludzi. Jak można zarazić się HIV? Podstawowe drogi zakażenia HIV to kontakty seksualne oraz krew. Ponad 80% wszystkich zakażeń na świecie jest efektem kontaktu seksualnego z nosicielem HIV. Zarazić się można w trakcie stosunku bez zabezpieczenia. Wirusy znajdują się nie tylko w spermie, ale także w płynie preejakulacyjnym, pojawiającym się przed wytryskiem oraz w wydzielinie z pochwy. W momencie, gdy któraś z tych wydzielin zetknie się z uszkodzoną błoną śluzową lub naskórkiem, dochodzi do zakażenia. Wiadomo już, że mitem jest istnienie tzw. grup ryzyka. Obecnie najwięcej zakażeń HIV zdarza się w środowiskach heteroseksualnych. Takim samym ryzykiem obarczone są stosunki waginalne i analne. HIV może zostać przeniesiony również podczas innych zachowań seksualnych, takich jak seks oralny. Wirusem HIV można zarazić się również w wyniku: porodu lub karmienia piersią, jeśli matka jest nosicielem HIV, korzystania z igły zakażonej osoby, zabiegów chirurgicznych, w trakcie których nie zostały zachowane podstawowe zasady bezpieczeństwa, przetoczenia seropozytywnej krwi (takie przypadki obecnie już się nie zdarzają). HIV nie można zarazić się poprzez wspólne używanie przedmiotów codziennego użytku, przebywanie w jednym pomieszczeniu, pływanie w tym samym basenie, korzystanie z tej samej wanny lub brodzika, przez ugryzienie komara czy innego owada. Jakie są objawy HIV? Objawy HIV mogą wystąpić po 2–4 tygodniach od zakażenia, a mogą nie pojawić się aż do momentu rozwinięcia się pełnoobjawowego AIDS. Początkowe objawy zakażenia HIV można pomylić z przeziębieniem lub grypą. Zalicza się do nich: gorączkę, osłabienie, bóle stawowe i mięśniowe, powiększenie węzłów chłonnych, wysypkę, np. świerzbiączkę guzowatą. W trakcie rozwoju choroby nosiciel może także zapadać na infekcje wirusowe, bakteryjne, pasożytnicze oraz grzybicze. Najczęstsze dolegliwości to opryszczka zwykła, pleśniawka oraz leukoplakia włosowa jamy ustnej. Z powodu upośledzenia odporności nosicielom często dokucza półpasiec, mięczak zakaźny, mięsak Kaposiego, atopowe zapalenie skóry oraz kseroza, czyli suchość skóry. Zobacz także: Czym różni się HIV od AIDS – objawy, różnice, informacje Objawy mogą wystąpić dopiero po 10–15 latach – jest to ostatni etap zakażenia, czyli AIDS. Wówczas rokowania są gorsze niż w przypadku nosicielstwa. Osoba, u której wcześnie rozpoznano zakażenie, może prowadzić normalne życie z HIV – założyć rodzinę, mieć zdrowe dzieci, ale tylko pod warunkiem regularnego przyjmowania leków. Kiedy zrobić badania na HIV? Zgodnie z zaleceniami Krajowego Centrum ds. AIDS test na HIV należy wykonać w przypadku: kontaktu seksualnego z przygodnie poznaną osobą, kontaktu seksualnego z osobą zakażoną HIV lub mającą wielu partnerów seksualnych, kontaktów seksualnych z wieloma partnerami, niestosowania prezerwatywy podczas kontaktów seksualnych, przebycia którejś z chorób przenoszonych drogą płciową, przyjmowania narkotyków w iniekcjach i korzystania ze sprzętu innej osoby, wykonywania tatuażu lub założenia kolczyków z zastosowaniem źle wysterylizowanego sprzętu, utraty kontroli nad swoim zachowaniem pod wpływem środków odurzających. Badanie jest również zalecane kobietom planującym ciążę oraz ich partnerom. Można je wykonać nie tylko w laboratorium, ponieważ obecnie w sprzedaży jest łatwy do wykonania i dokładny domowy test HIV, który wykonuje się ze śliny. Po uzyskaniu pozytywnego wyniku należy zgłosić się do lekarza. HIV i AIDS – leczenie HIV to groźny wirus, który powoduje AIDS. AIDS jest zespołem nabytego niedoboru odporności, występującym w końcowym stadium zakażenia HIV. Stan ten cechuje się wyniszczeniem układu odpornościowego i zwiększoną zachorowalnością na grzybice, nowotwory oraz nietypowe zapalenia płuc, które mogą prowadzić do śmierci. Nie ma skutecznej szczepionki chroniącej przed zakażeniem HIV. Jedynym sposobem na uniknięcie zakażenia jest profilaktyka HIV, która bazuje na unikaniu przygodnych kontaktów seksualnych i zabezpieczaniu się prezerwatywą. Należy używać sterylnych strzykawek i wykonywać zabiegi kosmetyczne oraz tatuaże w miejscach o dobrej renomie. Zobacz także: Pierwsze objawy HIV i AIDS - u dorosłych i dzieci, po jakim czasie? Leczenie HIV polega na wydłużaniu życia poprzez podawanie leków przeciwretrowirusowych. Dzięki terapii spada liczba cząsteczek wirusa, co pozwala znacznie opóźnić wystąpienie AIDS. Leczeni w ten sposób pacjenci mogą normalnie funkcjonować i dożyć starości. Zobacz film: Co to jest badanie niedoboru odporności? Źródło: Dzień Dobry TVN

czy przez minete mozna zarazic sie hiv